Γνώρισα τον κυρ Γιώργο το χειμώνα του 2009 στην Αγιάσο της Μυτιλήνης. Έπινε το καφεδάκι του σ’ ένα απ’ τα καφενεία της πλατείας. Καθόμασταν σε διπλανά τραπέζια. Ένας άλλος κύριος που καθόταν πλάι του, μου έπιασε την κουβέντα.
Ογδόντα πέντε χρονών τότε ο κυρ Γιώργος, με τη γυναίκα του πάντα στο σπίτι, γιατί εκείνη είχε σταματήσει από καιρό να βγαίνει… Είχαν και μια κόρη…
Κάθε πρωί πήγαινε σ’ ένα καλυβάκι, μερικά βήματα από την άκρη του χωριού και καθόταν όλη μέρα με τα ζώα του. Τα τάιζε, έπαιζε φλάουτο, χάιδευε τα γατάκια, μάζευε ντομάτες από το μποστάνι και όταν σουρούπωνε, έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής.
Τον ρώτησα αν θα μπορούσα την επόμενη μέρα να πάω και γω μαζί του. «Ναι» μου απάντησε.
Ο κυρ Γιώργος ήταν ένας πολύ γλυκός άνθρωπος, έμοιαζε όμως ταμένος σε κάποια απουσία… σε κάτι που έλειπε, που δεν ήταν εκεί και που εκείνος το περίμενε κάθε μέρα…
Δεν θυμάμαι τη φωνή του, δεν μίλαγε πολύ κι ούτε θυμάμαι πώς πέρναγε η ώρα. Πέρναγε όμως ήσυχα.. Έχω σκεφτεί πολλές φορές από τότε τον κυρ Γιώργο και το πόσο άνετα ένοιωθα σ’ εκείνο το καλυβάκι. Φωτογράφιζα και δεν ένοιωθε καμιά αμηχανία. Έκανε τις δουλίτσες του φυσικά και ήσυχα, κι εγώ, σαν ήμουν από χρόνια μέρος εκείνου του σκηνικού.
Την τρίτη μέρα του είπα πως την επομένη έπρεπε να φύγω. Του ζήτησα μια διεύθυνση για να του στείλω τις φωτογραφίες κι ένα τηλέφωνο για να μαθαίνω νέα του. Μου τα έδωσε και τα δύο.
Κάτω απ’ τον πλάτανο, πίνοντας μαζί το τελευταίο μας καφεδάκι, ο κυρ Γιώργος μου μίλησε για την κόρη του. Την είχε και την έχασε στα τριάντα δύο της… Για κείνην έπαιζε φλάουτο… Εκείνη συναντούσε κρυφά στο καλυβάκι…
Έτσι ήταν, μελαχρινή, με καστανά μάτια και μακριά μαλλιά. Όχι πολύ ψιλή. Έτσι ήταν… σαν εσένα..
